Komkommertijd

Nu het zo snel weer herfst geworden is, vraag ik me al eens af of de voorbije zomer ook komkommertijd is geweest en ons dus nog wel wat kwakkelnieuws heeft gebracht. Vroeger was het klassiek dat journalisten bij gebrek aan beter doordeweekse feiten opbliezen tot bijna wereldnieuws of, erger nog, al eens een verhaal uit de duim zogen, soms met zoveel overtuiging en talent dat iedereen dat vlotjes ging geloven. Ik weet waarover ik het heb, want ik zal daar nu vele jaren geleden, ook al wel eens aan meegedaan hebben. Of neen, eigenlijk niet. Ik zat heel mijn loopbaan door in het wielrennen en daarin gebeurt natuurlijk meer dan voldoende in de zonnigste (?) maanden van het jaar.

Ik geloof niet dat er nu nog veel verbeelding noodzakelijk is om een krant te vullen. Om het in enkele woorden te zeggen: er is oorlog en noodweer overal, zodat er in de media zelfs niet de minste ruimte overblijft om ook eens iets leuks te vertellen, laat staan wat te verzinnen.

Steeds groeiende wekelijkheid

We mogen dus geloven dat de bij herhaling geciteerde eenzaamheid in onze maatschappij, vooral bij mensen van boven de 65, een steeds groeiende werkelijkheid geworden is en er dus niet noodzakelijk over gefantaseerd moet worden om kranten en andere media mee te vullen. Ik heb er zelf genoeg ervaring mee, gelukkig niet persoonlijk, maar wel in mijn naaste en verdere omgeving.

Als ik in mijn thuisstad Gent door die ene, welbepaalde straat loop, die straat met dat rusthuis waar je regelrecht in de leefruimte kunt kijken, draai ik meer dan eens mijn hoofd naar de overkant. Doe ik dat niet, dan word ik bij herhaling aangegrepen door dat  prangende beeld van die madam of die meneer die daar zit en niet meer doet dan zitten, afwezig vooruit kijkend, zonder te beseffen wat hij ziet of wat hij daar eigenlijk doet. ‘Ouder worden’ wist het geheugen langzaamaan uit, zodat er nog maar weinig leuke herinneringen in je hoofd opkomen, ‘ouder zijn’ isoleert je op de wereld, die mettertijd door zoveel van je bekenden al verlaten is.

Sombere mijmeringen

Als zo’n sombere mijmeringen mij overvallen, moet ik denken aan die goede kennis van mij, die succes gekend- en geld verdiend heeft maar intussen weduwnaar werd en nu voor het grootste gedeelte van zijn tijd heel alleen in zijn ruime villa zit. Of die andere kameraad, die het van jongs af aan maar niet kon begrijpen dat mensen samenhokten in dik bevolkte steden, dan wanneer het ware leven zich afspeelt in de natuur, ver van alle lawaai, van alle drukte. Maar die zich nu, verlaten door vrouw en kinderen, afvraagt wat het leven nog waard is als hij niemand meer ziet opdagen tussen de velden en de akkers die zijn, ook weeral ruime, woning omringen. En wat ben je er mee als je door de jaren heen een ruime vriendenkring hebt uitgebouwd en op een ochtend wakker wordt met een gevoel van afkeer voor alles wat zich voorbij je eigen deur afspeelt en die deur dan maar gesloten houdt.

Ik probeer die sombere gedachten zo goed als dat kan te weren, wat natuurlijk lukt omdat de vrouw en ik het nog goed met mekaar kunnen stellen en regelmatig eenvoudige maar mooie momenten beleven, ik die nog wel wat vrienden heb, met wie we regelmatig samenkomen, wat plezant is en ons gedurende een zekere tijd nog stof tot napraten geeft.

Maar daar kan snel een einde aan komen en daarmee bedoel ik niet dat ik ooit eens weduwnaar zou kunnen worden. Weinig waarschijnlijk, want Liliane is tien jaar jonger dan ik, maar voor de rest is het verre van uitgesloten dat ik op een gegeven ogenblik niet meer met de auto zou kunnen rijden, of gehandicapt, niet meer uit mijn twee verdiepingen hoog appartement geraak. En eveneens levenslang tot de zetel veroordeeld word.

Ik zou, voor het eerst in vele jaren… prompt een sigaret opsteken, wat natuurlijk ook geen oplossing is. Want zo’n stukje vergif is er rap doorgetrokken, waarna de eenzaamheid weer onverbiddelijk toeslaat.