Satellietwonen

Bij satellietwonen woon je zelfstandig, maar kan je wel een beroep doen op de zorg- en dienstverlening van een residentiële voorziening.

---

Viktor (92) en Simonne (90) Hoebeke

• Brakel
• Bijna 70 jaar getrouwd
• 1 dochter

Viktor en Simonne wonen in een dakappartement boven een woonzorgcentrum.

‘In de verte zie je waar we woonden’, wijst Simonne. Zij voert het woord, want Victor hoort heel slecht. ‘Ik ben van Elst, Viktor is van Brakel’, vertelt ze, ‘alletwee van een sterke familie met veel kinderen, en volgend jaar zijn we, als God het belieft, 70 jaar getrouwd. Dat kunnen er niet veel vertellen, hé!

Van een groot huis naar een dakappartement. Deed dat geen pijn?

‘Het was even wennen in het hoofd, om van onze grote “doening” te verhuizen naar een klein appartement. Maar ik moet bekennen dat we ons na een paar dagen al héél content voelden hier. We wonen apart, we moeten met niemand rekening houden. Ik kook nog zelf, onze dochter doet de boodschappen, alleen de verpleegster van het rusthuis komt hier dagelijks binnen om mijn man te verzorgen. Hij heeft zware suikerziekte en heeft zijn inspuitingen nodig, vier keer per dag. We kennen de andere mensen die hier wonen op de gang, maar we lopen niet bij elkaar binnen. Na de middag doen we een dutje en gaan we op het einde van de gang eens naar het park kijken, en daar slaan we soms een babbel met de buren. Dat volstaat. We zijn graag met ons tweetjes. Op ’t gemak. En met vriendschappen onder mensen van onze leeftijd moet je opletten. Plots gaat je buurman dood, en dan wordt je buurvrouw met de ambulance weggevoerd … Je wéét dat we allemaal op het einde van ons leven zijn, hé. Hier zie je veel miserie om je heen. Elk op zijnen toer …’

In mijn hoofd besliste ik toen; we moeten kleiner gaan wonen. Ge moet dat durven, als ge nog gezond zijt.Hun flat is comfortabel. Een keukentje, een living, een tafel en stoelen, televisie en telefoon, foto’s van het nageslacht en van het mooie koppel. Achter de tafel staan de twee bedden, er is een balkon waar ze op warme dagen van de natuur kunnen genieten, en er is een ruime badkamer met toilet, allemaal voorzien op oudere mensen.

Simonne werkte aanvankelijk bij Top-Bronnen in Brakel en daarna tot haar brugpensioen in een textielatelier. Viktor eerst op bouwwerven, maar zijn gezondheid ging erop achteruit, waarna hij in een ziekenhuis in Brussel werkte.

Is het een zegen om samen oud te worden hier?

‘Meer hebben we niet nodig. We zijn héél erg gelukkig hier. Ik zou me niet kunnen voorstellen dat we gescheiden zouden moeten leven, Viktor en ik. Liefst willen we samen sterven. Maar ja, samen doodgaan, dat bestaat niet, hé. Wij willen samen blijven tot één van ons sterft. Ooit zal één van ons alleen vallen. Dat is dan de sukkelaar. Maar zolang het gaat, genieten we beiden. Hier zijn ook verjaardagsfeestjes of andere samenkomsten in het rusthuis, en soms gaan we daar naartoe. Ik doe graag eens mijn klapke met de mensen. Met Victor is het soms moeilijk praten. Een hoorapparaat helpt niet. Ik moet roepen in zijn oor. Maar als ge 70 jaar getrouwd zijt, hebt ge niet veel woorden nodig. Dan verstaat ge elkaar door in elkaars ogen te kijken.’

Ik voel me een beetje bij Jacques Brel, bij Les Vieux:

Les vieux ne meurent pas, ils s'endorment un jour et dorment trop longtemps
Ils se tiennent par la main, ils ont peur de se perdre et se perdent pourtant
Et l'autre reste là, le meilleur ou le pire, le doux ou le sévère
Cela n'importe pas, celui des deux qui reste se retrouve en enfer

Klopt het dat jij een poetsvrouw weigert, Simonne?

• Inkom via wzc, lift naar vierde verdieping
  Een gang met vijf dakappartementen
• Privaat:
  - Keuken, living, twee bedden; allemaal in één ruimte 
  - Ruime badkamer en toilet, aangepast aan een verminderde mobiliteit
  - Balkon 
• Gemeenschappelijk: tuin van het wzc

‘We hebben één dochter, 2 kleinkinderen en 2 achterkleinkinderen van 19 en 21 jaar oud. Raar, hé. Ooit vroegen we ons af of we onze achterkleinkinderen nog zouden meemaken, en die zijn nu ook al volwassen. We zijn alletwee van een sterk geslacht. Iedereen wordt oud in onze familie. Onze dochter doet de was en de boodschappen. Al de rest doe ik zelf. Ik sta om zes uur op, mijn man rond half acht. En dan begin ik te werken. Het eten voorbereiden, een beetje kuisen, want ik wil hier geen kuisvrouw hoor, ik doe dat nog allemaal zelf.’

Was het allemaal een beetje te betalen, die verhuis naar hier?

‘Door de verkoop van ons huis en de grond, kunnen we ons veroorloven om hier te wonen in alle rust en veiligheid. Alles kost geld natuurlijk, maar waar moeten wij op onze oude dag nog naar kijken? Weet ge, een paar jaar geleden waren er afsluitingen doorgeknipt aan onze tuin. Dat gaf een onveilig gevoel. En dan ben ik eens gevallen toen ik alleen om boodschappen ging. Gelukkig heeft een buur me dan gevonden en opgeraapt. In mijn hoofd besliste ik toen; we moeten kleiner gaan wonen. Op een dag kwam de buurtslager van Brakel, onze buur, in de tuin gewandeld en hij vroeg mij: Simonne, wanneer gaan jullie het huis verkopen? Ik antwoordde: awel, kom binnen, we gaan dat meteen regelen. Ik heb één minuut met Viktor gepraat, en nog dezelfde dag waren alle afspraken gemaakt. Ge moet dat durven, als ge nog gezond zijt.’

Zorgt het centrum hier voor medische hulp, wanneer dat plots nodig blijft?

‘Ja, natuurlijk. Als wij alarm slaan, bellen zij een ambulance. Maar wij krijgen hier nog altijd het bezoek van onze eigen huisarts hoor, die we al die jaren hebben. Die mens ként ons, en onze kwalen. Dat is ook een voordeel van deze manier van wonen. Wij kiezen wie ons komt helpen. We behouden onze zelfstandigheid, en tegelijk weten we dat we worden geholpen, mocht er een noodsituatie ontstaan.’

Maar aan noodsituaties denken Simonne en Viktor niet. Ze leven toe naar hun grote jubileumfeest. Zeventig jaar getrouwd. In peis en vree. 
Lekker zelfstandig, en toch geborgen.